/ چهارشنبه 29 خرداد 1398 /
Wednesday 19 June 2019
| آقای جنتلمن، لطفا واقع‌بین باشید! |
اشتباه بهنامفر و تصمیم درست فدراسیون |
آقای جنتلمن، لطفا واقع‌بین باشید! اشتباهِ بهنامفر و تصمیمِ درستِ فدراسیون  رقابتهای کاراته‌ی قهرمانیِ آسیا با تمامِ مدالهای رنگارنگ و ارزشمندش، برای مهران بهنامفر سرمربیِ موفقِ تیمهای ملی نوجوانان و جوانان، بسیار تلخ و غم‌انگیز به پایان رسید. این تلخی البته به عملکردِ مهران و یارانش در تاتامی‌های ژاپن بازنمیگردد بلکه برخاسته از نگاهِ اشتباه و غیرِ واقع‌بینانه‌ی آقای سرمربی است!به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی ستارگان کاراته؛ مهران بهنامفر سرمربی موفق و بلندپروازِ تیمهای ملی پایه، رقابتهای کاراته‌ی قهرمانیِ آسیا (ژاپن) را با کسبِ 9 مدال از مجموعِ 10 فرصت به پایان بُرد. ره‌آوردِ تلاش‌های او و یارانش در بخشِ نوجوانان، کسبِ دو مدالِ طلا، یک نقره و 2 برنز از مجموعِ 5 فرصت بود. بهنامفر و شاگردانش در این رده، سزاوارانه بر بامِ کاراته‌ی آسیا ایستادند و عنوانِ ارزشمندِ قهرمانی را به ملتِ شریف و بزرگوارِ ایران، هدیه کردند. دقایقی پس از کسبِ این عنوانِ به یادماندنی و باشکوه، در گفتگویی کوتاه با سرمربی تیمهای ملی پایه، این افتخارِ بزرگ و غرورآفرین را به او تبریک گفتیم. بهنامفر اما در واکنشی بسیار عجیب، اینگونه پاسخ داد: خیلی بد بودیم! اصلا از نتایجِ حاصل راضی نیستم! ما می‌توانستیم 4 یا حتی 5 مدالِ طلا بگیریم. اگر قدری هشیارتر مبارزه می‌کردیم، حالا با مدالهای مرغوب‌تر و افتخاراتِ کامل‌تر عنوانِ قهرمانی را جشن می‌گرفتیم! صحبت‌های آقای جنتلمن، یادآورِ رقابتهای قهرمانی جهان (اسپانیا) بود. مهران چند ماه قبل و در جریانِ مسابقاتِ جهانیِ رده‌های سنی پایه نیز پس از کسبِ عنوانِ نخستِ این پیکارها، از نتایجِ حاصل، گلایه و مدالهای بیشتری را طلب میکرد! این جزوِ ویژگی‌های بارز و انکارناپذیرِ بهنامفر است که همیشه و در همه حال، بهترین و ایده‌آل‌ترین وضعیت را طلب می‌کند. او می‌خواهد اگر با 10 وزن راهیِ رقابتهای آسیایی یا جهانی شد، 10 مدالِ طلا بگیرد و به کمتر از آن هم راضی نمیشود! با روحیه‌ای که از بهنامفر سراغ داریم، مطمئنیم اگر حتی 10 مدالِ طلا هم می‌گرفت، باز هم از خودش انتقاد میکرد که چرا تمامیِ حریفان را با بیشترین اختلافِ ممکن (8 امتیاز) شکست نداده است! به نظر میرسد پسرِ جنتلمنِ کاراته‌ی ایران، باید قدری واقع‌بین‌تر باشد! بهنامفر به جایِ اینکه مدام خودش را به خاطرِ نرسیدن به وضعیت‌های رویایی سرزنش کند، باید نتایجِ حاصل را با واقعیت‌های موجود بسنجد تا متوجه شود که عملکردِ او در یکسالِ گذشته، حقیقتاً بسیار عالی و قابلِ تحسین بوده است. روحیه‌ی کمال طلبی و حسِ بلندپروازیِ این مربیِ موفق و پرافتخار را می‌ستاییم و آنرا لازمه‌ی پیشرفت و تعالیِ مربیان و قهرمانان می‌دانیم لیکن این روحیه، نباید واقعیت‌ها را از مقابلِ چشمانمان، پنهان و آرمان‌های دست‌نیافتنی را جایگزینِ آن سازد. اشکالِ کار وقتی مشخص میشود که به نتایجِ رده‌ی سنیِ جوانانِ پسر در رقابتهای آسیایی ژاپن و سپس، عکس‌العملِ بهنامفر در قبالِ کسبِ این نتایج می‌نگریم. ما در این بخش از مجموعِ 5 فرصت، 2 مدالِ نقره و 2 برنز گرفتیم. نتیجه‌ای که بهنامفر (به خاطرِ همان حسِ بلندپروازی که در وجودش نهادینه گشته) آنرا فاجعه می‌نامد و ما برخلافِ او، هرگز چنین اعتقادی نداریم. تیمهای ملی پایه در ماههای گذشته، به هیچ وجه آنگونه که باید و شاید از سویِ فدراسیون‌نشین‌ها حمایت نشدند. نه مسابقه‌ی تدارکاتی در کار بود و نه حتی کمپِ تمرینیِ مشترک! ما حتی مسابقاتِ تدارکاتی قزاقستان را (که هم کم‌هزینه بود و هم پرفایده) به راحتی و به خاطرِ تصمیمِ اشتباهِ مدیرانِ فدراسیون از دست دادیم. وقتی تیم را به درستی حمایت نمی‌کنیم و کادرفنی و قهرمانان را بدونِ امکانات و تسهیلاتِ مناسب، تنها می‌گذاریم، چه انتظاری می‌توانیم از آنها داشته باشیم؟! یقینا هیچ... اگر این تیم به خوبی حمایت و راهیِ مسابقات تدارکاتی شده بود، ضریبِ خطاهای فردیِ بازیکنان، کاهش و میزانِ اعتماد به نفسِ آنها افزایش می‌یافت و بدین‌ترتیب، نتایج هم به شکلی دیگر رقم می‌خورد. پیش‌تر هم گفته بودیم که اگر نوجوانان و جوانانِ ما در تاتامی‌های ژاپن خوش بدرخشند، این درخشش صرفا به تلاش و توانایی‌های قهرمانان و مربیانشان بازمیگردد و اگر در برخی اوزان، نتوانیم نتایجی شایسته و در خورِ نام و اعتبارِ کاراته‌ی ایران کسب کنیم، این مسئولانِ فدراسیونند که باید به خاطرِ کوتاهی‌های خود در حمایت از ملی‌پوشان، پاسخگو باشند. به تمامِ آنچه در سطور فوق گفته شد، این را هم بیفزایید که بهنامفر در رده‌ی سنیِ جوانان، نفراتِ اصلیِ خود را (به خاطرِ محدودیت‌های سنیِ مربوط به المپیک) در اختیار نداشت و بعضاً با کاراته‌کاهایی پا به میدانِ مبارزه گذاشت که به قولِ رضا عزیزی (مربیِ تیم) برای نخستین‌بار پرواز با هواپیما را تجربه می‌کردند! ای کاش فدراسیون کاراته، با تدبیر و برنامه‌ریزیِ مناسب، شرایطی را برای "پرواز اولی‌ها" فراهم ساخته بود که نخستینِ تجربه‌ی مسابقه‌ی برون‌مرزیِ خود را، پیش از ژاپن و در تاتامیِ رقابتهای تدارکاتی به ثبت برسانند تا وقتی اینجا و در میدانِ مهمِ آسیایی رو در رویِ حریفان قرار می‌گیرند، خطاهایشان کاهش و اعتماد به نفسشان افزایش یابد. به هر روی، بهنامفر پس از پایان رقابتهای آسیایی ژاپن، در تصمیمی اشتباه و غیرِ قابلِ دفاع، عنوان کرد که از سِمتِ خود استعفا می‌دهد! آن هم در شرایطی که همه‌ی ما می‌دانیم نتایجِ کسب‌شده توسطِ او و در مجموعِ 10 وزن، رضایت‌بخش و قابلِ قبول بوده است. بویژه اینکه این نتایج همانطور که پیش‌تر اشاره شد، با وجودِ تمامیِ محرومیت‌ها و کم‌توجهیِ مسئولان فدراسیون بدست آمده است. با تمامِ احترامی که برای مهران بهنامفر، مربیِ موفق، شجاع و پرافتخارِ کاراته‌ی کشورمان قائلیم، مجبوریم بگوییم که تصمیمِ او، خودخواهانه و بدونِ توجه به مصالحِ کاراته‌ی کشور اتخاذ شده است. مهران برای کاراته‌ی ایران، یک سرمایه است. این مردم سالها برای او هزینه کرده‌اند تا امروز از نظرِ توان و دانشِ فنی، به جایگاه و مرتبه‌ای دست یابد که بتواند در کسوتِ مربی برای کاراته‌ی کشور، مثمرثمر باشد. او حالا سربازِ وطن به شمار میرود و در چنین شرایطی، نه حق دارد و نه اختیار که بی‌اجازه و خواستِ ملت، سنگرِ خدمت به جامعه‌ی کاراته را ترک گوید. البته شنیده‌ایم محمدصادق فرجی رییس فدراسیون کاراته، گفته است که استعفای بهنامفر را نمی‌پذیرد. این عاقلانه‌ترین تصمیمی است که یک مدیرِ منصف می‌تواند اتخاذ کند. فرجی می‌داند که نفراتِ تحتِ هدایت و رهبریِ مهران بهنامفر، درماههای گذشته، آنگونه که باید و شاید از سوی فدراسیون‌نشین‌ها حمایت نشده‌اند و البته شایسته نیست که به خاطرِ کوتاهیِ مدیران، سرمربی از سِمتش استعفا کند! خوشحالیم که رییس فدراسیون، در موضوعِ موردِ بحث، ردای عدالت بر تن کرده و از منظرِ انصاف به وقایع نگریسته است. نویسنده: محمد قدیمی |
| 1397/3/4 10:19 |
