نقل از خبرگزاری میزان
ملی‌پوشان کاراته بانوان نتوانستند در رقابت‌های قهرمانی آسیا نتایج خوبی کسب کنند که این موضوع دلایل زیادی دارد.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ستارگان کاراته و به نقل از خبرگزاری میزان؛ تیم ملی کاراته بانوان در رقابت‌های قهرمانی آسیا چین به سه مدال برنز دست یافت و هیچ یک از ملی‌پوشان نتوانستند به فینال راه پیدا کنند. تیمی که بعد از چندین ماه بلاتکلیفی به لیلا بهرامی رسید که خودش هم نمی‌دانست تا رقابت‌های قهرمانی آسیا سرمربی خواهد ماند یا خیر!
در اینکه نتایج بانوان در قاره کهن قابل دفاع نبود تردیدی وجود ندارد، اما نباید از برخی موضوعات چشم‌پوشی کرد.
قطعاً فدراسیون تمام تلاش خود را برای برگزاری بهترین اردو‌ها و تمرینات انجام داده و سیدحسن طباطبایی و ذبیح‌الله پورشیب با تلاش‌های شبانه روزی خود این مجموعه را سرپا نگه داشتند، اما برخی مشکلات بالاخره تأثیرش را گذاشت.
اینکه سرمربی تیم درخواست استفاده از بازیکنان تیم امید داشته باشد و این کاراته کا‌ها را به او تحویل ندهند، موضوع عجیبی است! یا اینکه پس از درخواست‌های مکرر، یک مربی بدنساز باکیفیت به تیم بانوان اضافه نشود هم جای تعجب دارد.
داستان بدشانسی هم که به قدر کافی تأثیر خودش را دارد. از مصدومیت برجعلی گرفته تا اتفاق دور از انتظاری که پای فینال برای آتوسا گلشادنژاد رخ داد، اما در این بین باید قبول کرد این تیم ضعف فنی هم داشت.
نکته بسیار مهم اینجاست که این مجموعه شبیه به هرچیزی بود به غیر از تیم! وقتی اتحاد در یک تیم وجود نداشته باشد و به صورت جزیره‌های جداگانه اداره شود، نمی‌توان از آن انتظار معجزه داشت.
بهتر است فدراسیون کاراته که مدیرکارکشته و توانمندی مانند سیدحسن طباطبایی دارد، از کمیته فنی خود بخواهد تا به کادرفنی تیم ملی بانوان اجازه دهد که دست به تغییر نسل بزند. پایه‌های این تیم لرزان است و باید انگیزه و نشاط به کاراته بانوان وارد شود که این کار ممکن نیست مگر با تغییر نسل!
شاید بهتر باشد در رقابت‌های انتخابی یک محدودیت سنی اعمال شود یا به سرمربی تیم این اختیار را بدهند که هر بازیکنی که مدنظرش است را انتخاب کند.
به طور مثال بازگشت طراوت خاکسار و کسب مدال برنز بسیار ارزشمند است و باید به این کاراته کا بابت این موضوع تبریک گفت، اما این اتفاق برای جوانتر‌ها زنگ خطر است!
لیلا بهرامی خودش می‌داند که کار سختی در تیم ملی دارد و شاید دل این مربی هم با حوانگرایی و تغییر نسل بوده، اما وقتی نفرات قدیمی در انتخابی‌ها برنده می‌شوند دیگر کاری نمی‌توان انجام داد.
امید می‌رود تیم ملی کاراته بانوان به روز‌های اوج خود برگردد و صندلی هدایت این تیم مثل سالیان گذشته به طور مداوم دست به دست نشود تا کادرفنی بتواند برنامه‌های خود را پیاده کند و نتیجه بگیرد.
