✍ دکتر حمیدرضا حصارکی
هفت سال قبل زمانی که “هوای تازه” به عنوان شعار انتخاباتی یکی از کاندیداهای انتخابات ریاست فدراسیون کاراته مطرح شد، شاید بسیاری به راحتی از کنار این کلید واژه گذشتند که کاراته ایران برای درخشش و به رخ کشیدن قدرت بلامنازع خود در قاره و جهان، دیگر با فرمول ها و تفکرات گذشته راه به جایی نخواهد برد و این هوای تازه به معنای ایجاد تحولی اساسی نه تنها در ساختار و استفاده از ظرفیت های مدیریتی و پتانسیل بالقوه نسل جدید مدیران در کنار بهره بردن از تجارب مثبت و مفید نسل قدیمی تر است، بلکه از نگاه مدیریت سازمانی، ارتقاء پتانسیل اقتصادی کاراته به عنوان یک “برند” و سرمایه ملی است به نحوی که جمعیت و جامعه ذینفعان چند صد هزار نفری این ورزش، دیگر مسیرهای پر دست انداز و سنگلاخ گذشته را تجربه نکرده و این ورزش در مسیری هموار، با نهایت سرعت و قدرت به سمت اهداف عالی خود حرکت نماید.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ستارگان کاراته؛ امروز سرمایه گزاری کشورهای مختلف جهان در ورزش کاراته به عنوان ورزشی با پتانسیل بالای مدال آوری و ارتقاء شاخص های عملکردی، موضوعی انکار ناشدنی است و نگاهی به نام کشورهایی که ظرف یک دهه گذشته تاکنون خود را از زنگ تفریح به یک مدعی کسب مدال بدل کرده اند، گواه این مدعاست.
البته باید پذیرفت کسب مدال های رنگارنگ در آسیا و جهان برای ورزشی که “هنر مبارزه با دست خالی” است، با دست خالی میسر نمی شود! و اتفاقا در این موضوع خاص باید با دست پر وارد میدان شد.
آنکه باد بکارد، طوفان درو می کند چرا که به قول معروف هرچه بکاری، همان را درو می کنی!
در تمامی ادوار گذشته تاکنون، کاراته از فقدان یک آکادمی و سالن مجهز تمرینی، خوابگاه، رستوران و هر آنچه لازمه استقرار و تمرین و آموزش استعدادها و سرمایه های کاراته ایران در قالب تیم های ملی رده های سنی مختلف است، رنج برده و این رنج همچنان پابرجاست… .
کاراته در برگزاری مسابقات ملی و انتخابی، همچنین سمینارها و استاژهای تخصصی و میزبانی کمپ ها و تورنمنت های طراز اول بین المللی، هنوز هم نمی تواند برنامه ریزی دقیق و مطمئنی داشته باشد چرا که امکانات اولیه یک میزبانی مطمئن و دعوت و میزبانی شایسته از مقامات طراز اول بین المللی موجود نیست.
کاراته با وجود برخورداری از جمعیت غیر رسمی یک میلیونی، اما هنوز از فقدان بودجه و پشتوانه مالی لازم رنج می برد و نه تنها در تامین بدیهی ترین نیازهای اولیه ملی پوشان و مربیان تیم های ملی و همچنین پیشکسوتان خود ناتوان است، بلکه بدهی سنگین و انباشته چند ده میلیاردی این فدراسیون نیز دغدغه و قوز بالا قوزی برای این ورزش اصیل و ریشه دار است.
کاراته ایران سالهاست از کسب کرسی های موثر و درجه یک بین المللی چه در سطح آسیا و چه جهان ناتوان است و حتی در حفظ کرسی های اندک گذشته که عمدتا با رایزنی های شخصی حاصل شده بود نیز ناموفق نشان داده است.
دیگر با دست خالی و فرمول های منسوخ مدیریتی نمی شود با “هنر مبارزه با دست خالی” به مصاف حریفان و رقبای تا دندان مسلح رفت... کاراته نیاز به خانه تکانی اساسی حتی در باورها و نگرش ها دارد.
وزارت ورزش و جوانان در کارگروه تطبیق احراز شرایط مدیریتی، تنها کاغذ و ابلاغ کاغذی افراد را آن هم با مقیاس کمی پنج سال می سنجد ولی ایکاش شاخص ها از کمیت به کیفیت تغییر پیدا می کرد و اینکه افراد به اصطلاح چه در چنته دارند و آیا در سوابق خود، نمره قبولی یا تجدیدی گرفته اند و شاید هم مردود شده اند… .
ایکاش آنهایی که مدعی ریاست این ورزش از نفس افتاده هستند در شرایطی که همواره شنیده شده سرمایه های ملی این ورزش حقوقی که نمی‌گیرند هیچ، بلکه برای آمدن به اردو کرایه ماشین خود را نیز شخصا پرداخت و برای یک اعزام با هدف کسب مدال و افتخار ملی، مجبور به تحمل ترانزیت های طاقت فرسا و چندین و چند ساعته می شوند، در وزارت ورزش تعهد کتبی و قانونی بدهند که در صورت کسب کرسی ریاست، از توان لازم برای ایجاد تحول اساسی در جهت رشد فنی و ساختاری آن برخوردارند و بدون آنکه ساعت ها برای دریافت بودجه پشت در اتاق وزیر و معاونت مربوطه به انتظار بنشینند و درخواست وقت ملاقات کنند، با تکیه بر هنر مدیریت خود قادرند بدهی های انباشته را تسویه کرده و معضل چندین ساله نبود خانه کاراته را نه تنها در تهران، بلکه در تمامی استان ها ظرف مدت زمان مشخص برطرف نمایند.
مدعیان ریاست باید کتبا متعهد شوند و این اختیار را به وزارت ورزش بدهند که در صورت عدم عمل به وعده ها، وزارت هر زمان که برایش محرز شد رییس فدراسیون به تعهداتش عمل نکرده، از حق ایجاد تغییر و تصمیم گیری در جهت حفظ منافع کاراته برخوردار باشد.
حال که مدل ثبت نام و بررسی صلاحیت های کاندیداهای ریاست یک فدراسیون تغییر کرده، قاعده “الزام به تعهد” می تواند راهی مطمئن برای راستی آزمایی ادعاهای مدعیان در تمامی فدراسیون های ورزشی کشور باشد.
