محمد قدیمی/ اختصاصی ستارگان کاراته
نوزدهمین دوره رقابتهای کاراته قهرمانی آسیا در حالی طی آغازین روزهای داغِ مردادماه، در مالزی پایان یافت که کاروان پرتعداد کاراته‌ی کشورمان علیرغم آنچه گفته میشود، هرگز نتوانست در این میدانِ نه چندان سخت، در حد نامِ درخشان و اعتبارِ بلندپایه‌ی کاراته‌ی ایران ظاهر شود.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ستارگان کاراته؛ در ادامه‌ی شکست‌های پی در پی و سریالیِ کاراته‌ی کشورمان طی سالهای اخیر در میادین بین‌المللی، این بار نوبت به پیکارهای کاراته قهرمانی آسیا ۲۰۲۳ رسید تا کاروان پرتعداد و عریض و طویلِ کاراته‌ی ایران با هدایت و رهبری سیدحسن طباطبایی رییس فدراسیون، با کسبِ تنها سه مدال طلا، دو نقره و هفت برنز و با ارائه‌ی نمایشی نه چندان مطلوب، نتواند جایگاهی بهتر از سکوی سوم را به خود اختصاص دهد. البته تلخیِ این شکستِ سخت و آزاردهنده، آنگاه رنج‌آورتر خواهد شد که بدانیم رقیبِ سنتی کاراته کشورمان (ژاپن) بسیاری از نفراتِ اصلی خود را روانه‌ی این پیکارها نساخته بود.
حالا و در توجیهِ این عملکردِ غبارآلود و غیرقابلِ دفاعِ فدراسیون‌نشین‌ها، از گوشه و کنار زمزمه‌هایی با این مضامین شنیده میشود:
۱- داورها حقِ بازیکنانِ ایرانی را پایمال کردند
۲- ملی‌پوشانِ کاراته کشورمان تدارکاتِ مناسب نداشتند (عدم اعزام به رقابتهای بین‌المللی)
۳- نسبت به دوره‌ی قبل، عملکردِ بهتری داشتیم
۴- کاراته‌ی آسیا در مسیر پیشرفت قرار دارد
ما هر چهار موردِ پیش‌گفته را که مدافعانِ فدراسیون کاراته در توجیهِ عملکردِ ضعیف طباطبایی و یارانش، دستاویز قرار میدهند، یک به یک بررسی نموده و در انتها، کمافی‌السابق، نتیجه‌گیری را به شما وامی‌گذاریم.
داورها حق بازیکنان ایرانی را پایمال کردند
این جمله را این روزها به کرّات از زبانِ مدافعان فدراسیون می‌شنویم در حالی که گویندگانِ آن، تصور می‌کنند با این حربه می‌توانند عملکردِ فدراسیون‌نشین‌ها و کسبِ نتایجِ نه چندان مطلوب در میدان آسیایی را توجیه کنند.
ما با این گفته که “حقِ برخی بازیکنان ایرانی در مالزی توسط داورها پایمال شد” کاملا موافقیم و اتفاقا زودتر از مدافعانِ فعلی، بر این نکته تاکید کردیم. برای مثال، در مبارزه‌ی سجاد گنج‌زاده با نماینده‌ی عربستان، دیدیم که داوران چگونه سه امتیازِ بی‌جهت را دو دستی تقدیمِ عرب‌ها کردند و قهرمانِ ایرانی را در عینِ شایستگی، ناجوانمردانه، با شکستی تحمیلی مواجه ساختند! در نمونه‌ای دیگر، شاهدِ قضاوتِ ضعیف داوران در مبارزه‌ی امیر مهدیزاده با کاراته‌کای قزاق بودیم به گونه‌ای که در دقیقه‌ی پایانی، هیچ یک از ضربات و تکنیک‌های مهدیزاده امتیاز داده نشد در حالی که او، فقط یک امتیاز با حریف فاصله داشت و اگر صرفا بخشی از ضرباتِ او با قضاوتِ صحیحِ داوران همراه میشد، حالا مهدیزاده بر سکوی نخستِ وزنِ منهای ۶۷ کیلوگرم آسیا ایستاده بود.
با این توضیح، اکنون این پرسش مطرح میشود که چرا داورانِ رقابتهای آسیایی، می‌توانند به روشنی و در نهایتِ خونسردی، حقوق قهرمانان و نامدارانِ کاراته کشورمان را تضییع کنند بی‌آنکه آب از آب تکان بخورد؟! به عقب‌تر بازگردیم… در گذشته‌ای نه چندان دور (قبل از انتخاب طباطبایی به عنوان رییس فدراسیون کاراته و نیز در اوایلِ مدیریتِ او) بسیاری از کشورهای آسیایی و غیرآسیایی از این موضوع گلایه داشتند که چرا حق نمایندگانشان در مقابل کاراته‌کاهای ایرانی پایمال میشود، حالا اما با گذشتِ مدتی کوتاه و در زمان مدیریتِ فعلی، ماجرا کاملا برعکس شده و این بار، این ماییم که در مقابلِ دیگران، گردن زده میشویم! آیا این دگرگونیِ وحشتناک در وضعیتِ داوری، نشانه‌ی ضعف فدراسیونِ فعلی در بکارگیری دیپلماسی مناسب با دیگر کشورها و نهادهای بین‌المللی کاراته نیست؟
ما با تضییعِ حقوقِ سایرین در برابر نمایندگان کاراته کشورمان کاملا مخالفیم اما از سوی دیگر، این را هم نمی‌پسندیم که قهرمانانِ ایرانی، مظلومانه در برابر حریفان، قلع و قمع شوند. اکنون باید از مدیران و متولیان کاراته کشور پرسید مقصرِ اصلی وضعیتِ متزلزلِ کنونی کیست؟ چه کسی باید با اتخاذِ دیپلماسی مناسب و برقراریِ روابطِ مفید و سازنده با دیگر کشورها و نهادها از جمله کنفدراسیون کاراته آسیا، فضایی را فراهم سازد که قهرمانان کاراته کشورمان هنگام ورود به تاتامی، یقین داشته باشند قرار نیست قربانیِ توافقاتِ پشتِ پرده‌ی دیگر کشورها و یا دستِ کم، اشتباهاتِ وحشتناکِ داوران شوند؟! آیا استفاده از دیپلماسی مناسب و تعاملِ مفید و سازنده با دیگر کشورها برای دفاع از حقوق قهرمانان کاراته کشورمان در میادین بین‌المللی، جزو اصلی‌ترین وظایف فدراسیون کاراته به شمار نمی‌رود؟!
آنهایی که با هدفِ دفاع از عملکردِ ضعیفِ فدراسیون کاراته در رقابتهای آسیایی، به ناداوری‌ها اشاره و عنوان می‌کنند که اگر قضاوت‌ها عادلانه می‌بود، کاراته ایران اکنون بر سکوی قهرمانی آسیا ایستاده بود، باید بدانند اتفاقا آنچه می‌گویند، اگر صحت داشته باشد، سندی قطعی و متقن در اثباتِ ناتوانی و ضعفِ فدراسیون کاراته است. گفته‌ی این افراد دقیقا بدین معناست که مربیان و قهرمانانِ کاراته‌ی کشورمان، در بهترین و ایده‌آل‌ترین شرایطِ ممکن قرار دارند و حقشان، فقط و فقط قهرمانی است اما ناتوانی و ضعفِ انکارناپذیرِ فدراسیون کاراته در مدیریتِ صحنه‌های خارج از تاتامی، کاراته‌ی کشورمان را از حق مسلمِ خود (فتح سکوی نخست قهرمانی قاره کهن) محروم ساخته است.
ملی‌پوشانِ کاراته کشورمان تدارکاتِ مناسب نداشتند (عدم اعزام به رقابتهای بین‌المللی)
آیا مدافعانِ فدراسیون معتقدند این وظیفه‌ی پایگاه خبری تحلیلی ستارگان کاراته است که با مدیریتِ منابع مالی و رایزنی با نهادهای بالادستی (وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک) و یا با جذبِ اسپانسر، هزینه‌های اعزامِ قهرمانان کاراته کشورمان را به تورنمنت‌های بین‌المللی و رقابتهای تدارکاتی بپردازد؟! اگر چنین است می‌بایست ادعای خود را مستدلاً و با ارائه‌ی برهان اثبات کنند و در این صورت، ستارگان کاراته یقینا هزینه‌ی اعزام کاراته‌کاها به رقابتهای تدارکاتی را تقبل خواهد کرد!
راستی اگر ما به جای فدراسیون‌نشین‌ها تصمیم‌گیرنده بودیم، قطعا از اعزام نفراتِ اضافی و غیرضروری به رقابتهای قهرمانی آسیا امتناع و منابعِ صرفه‌جویی شده را در جایی بهتر هزینه می‌کردیم.
مثلا در بخشِ کومیته‌ی مردان (جایی که شش بازیکن به رقابت می‌پردازند) اعزامِ شش مربی آن هم در شرایطی که می‌دانستیم تنها دو نفر حقِ کوچ دارند، چه ضرورتی داشت؟! ای کاش فدراسیون کاراته لااقل توضیح میداد این شش مربی در جریانِ رقابتِ کاراته‌کاها، هر یک دقیقا چه مسئولیتی را بر عهده داشتند؟!
این چند خط را هم نوشتیم تا دوستان و رفقای فدراسیون کاراته بدانند به هیچ وجه نمی‌توانند عملکردِ نامطلوبِ این نهاد را در رقابتهای قهرمانی آسیا، با تمسک به این واقعیت که کاراته‌کاهای کشورمان، پیشتر رهسپار مسابقات تدارکاتی نشده‌اند، توجیه کنند. عدم اعزام قهرمانان به رقابتهای تدارکاتی، اگر حتی چندین دلیل داشته باشد، یقینا در رأسِ همه‌ی آنها، دلیلی با عنوانِ “سوءمدیریت” خودنمایی می‌کند.
نسبت به دوره‌ی قبل عملکرد بهتری داشتیم
می‌گویند در دوره‌ی قبل، مثلا در بخشِ کومیته‌ی مردان، تنها یک مدالِ طلا و دو برنز کسب کردیم اما در این دوره، در همین بخش، دو مدال طلا، یک نقره و دو برنز بدست آوردیم بنابراین نتایجِ کاراته کشورمان در این رقابتها، مطلوب بوده است! از نظر ما، این یک مقایسه‌ی کاملا اشتباه و گمراه‌کننده است. اینکه در یک دوره، نتایج‌مان افتضاح باشد و در دوره‌ی بعد، با یک پله صعود، از حالتِ افتضاح به حالتِ خیلی بد برویم، نامش پیروزی نیست!
کاراته‌ی ایران همواره در پیکارهای آسیایی، مقتدر و پرمدال ظاهر شده و این اقتدار به ویژه در بخشِ کومیته‌ی مردان، بسیار پررنگ و ستودنی بوده است به گونه‌ای که اگر این بخش را جداگانه بنگریم، سلطه‌ی کاراته کشورمان را بر قاره‌ی کهن و حتی ژاپن، بیش از پیش درک خواهیم کرد. اینکه گفته میشود کاراته‌ی ایران تنها یک بار قهرمان آسیا شده، مربوط به مجموعِ مدالهای کاتا و کومیته در هر دو بخشِ آقایان و بانوان است اما اگر به منظورِ بررسی دقیق‌تر، بخش‌ها را از یکدیگر جدا کرده و مثلا کومیته‌ی مردان را منفرداً مورد بررسی قرار دهیم، خواهیم دید که در این بخش، اتفاقا کاراته‌ی ایران، به کرّات سلطانِ بلامنازع قاره آسیا بوده است.
در پاسخ به آنهایی که نتایجِ کومیته‌ی مردان را در این دوره، صرفا با دوره‌ی قبل (که آن هم با مدیریتِ ضعیفِ فعلی رقم خورده است) قیاس کرده و می‌گویند عملکردِ مطلوبی داشته‌ایم، باید گفت چرا نتایج فعلی را با دوره‌هایی که در همین بخش (کومیته‌ی مردان) پنج یا شش مدال طلا گرفته‌ایم، مقایسه نمی‌کنید؟! این نتایجِ درخشان البته به گذشته‌های دور باز نمی‌گردد و مربوط به همین چند سال قبل است. به یاد داشته باشید که تا پیش از آغاز مدیریتِ فعلی، کاراته کشورمان در بخش کومیته‌ی مردان، غالبا با اقتدار بر سکوی نخستِ قهرمانیِ قاره‌ی کهن می‌ایستاد و اکنون این عنوان را از دست داده است. لذا منطقی‌تر آن است که هنگام مقایسه، به جای آنکه صرفا نتایجِ یک دوره را (که در آن عملکردی بسیار ضعیف داشته‌ایم) مبنای قیاس قرار دهیم، میانگین عملکردِ چند ساله را با نتایج فعلی بسنجیم. از همه مهمتر اینکه هرگز نباید خود را به کسبِ نتایجِ افتضاح عادت داده و آن را مبنای قیاس قرار دهیم.
کاراته‌ی آسیا در مسیر پیشرفت قرار دارد
هر بار که در مسابقات آسیایی شرکت می‌کنیم و نتیجه‌ی مطلوب حاصل نمی‌شود، این جمله و مشابهاتِ آن را فراوان می‌شنویم. می‌گویند کاراته‌ی آسیا دیگر مثل سابق نیست و تمامی کشورها در این رشته سرمایه‌گذاری و پیشرفت کرده‌اند. سئوال این است که چرا ما همپای دیگر کشورها پیشرفت نکرده‌ایم؟!
برای فهمِ بهترِ مسئله، اجازه دهید کاراته‌ی کشورهای مختلف را به دوندگانِ استقامت تشبیه کنیم. کاراته‌ی ایران تا قبل از مدیریتِ فعلی، مثلا در بخشِ کومیته‌ی مردان، ۲۰ متر از کاراته‌ی ژاپن و ۱۰۰ متر از کاراته‌ی دیگر کشورهای آسیایی جلوتر بود. شما می‌گویید تمامیِ کشورهای آسیایی، به یکباره سرعتِ حرکتشان را بالاتر برده و به ما رسیده‌اند؛ ما این را می‌پذیریم اما از شما می‌پرسیم چرا همزمان با بالاتر رفتنِ سرعتِ حرکتِ رقبا، ما نیز سرعت خود را افزایش نداده‌ایم تا همان فاصله‌ی قبلی بینِ ما و دیگر کشورها حفظ شود؟ آیا غفلتِ ما نشانه‌ی ضعف در مدیریت نیست؟ چرا همه‌ی کشورها قادرند سرعتِ حرکت و پیشرفتِ کاراته‌ی خود را افزایش دهند و فقط ما محکوم به حرکت با همان سرعتِ قبلی و یا حتی کمتر از آن هستیم؟ آیا اینها نشانه‌ی ضعف در مدیریتِ کاراته نیست؟ آیا به کاهشِ چشمگیرِ جمعیتِ کاراته‌ی ایران طی سالهای اخیر توجه کرده‌اید؟ از این داده‌ها چه نتیجه‌ای می‌گیرید؟
آنچه در سطور فوق خواندید، صرفا بیانگرِ ضعف‌های مدیریتی بود که می‌بایست هر چه سریعتر برطرف گردد. اما این بدان معنا نیست که در بخشِ فنی کاملا بی‌نقص بودیم. اتفاقا در بخش‌های فنی بویژه نحوه‌ی انتخابِ بازیکنان و مربیان نیز اشتباهاتِ بزرگ و تاثیرگذاری در فدراسیون طباطبایی طی سالهای اخیر رقم خورده است که در مقالاتِ بعدی، اجمالاً مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت.
در همین رابطه بخوانید:
هزینه‌تراشی‌های بی‌پایان فدراسیون برای اهالی کاراته/ مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان
